خراسان می‎دهد بوی مدینه                             خراسان کوه غم دارد به سینه
خراسان را سراسر غم گرفته                          در و دیوار آن ماتم گرفته
خراسان! کو امام مهربانت؟                            چه کردی با گرامی میهمانت؟
خراسان راز دل‎ها با رضا داشت                         چه شب‎هایی که ذکر یا رضا داشت
خراسان کربلای دیگر ماست                           مزار زاده‎ی پیغمبر ماست
خراسان! می دهد خاکت گواهی                     ز مظلومی، شهیدی، بی گناهی
به دل داغ امامت را نهادند                              امامت را به غربت زهر دادند
دریغا! میهمان در خانه کشتند                         چه تنها و چه مظلومانه کشتند
امامِ اِنس و جان را زهر دادند                           به تهدید و به ظلم و قهر دادند
ز نارِ زهرِ دشمن، نور می‎سوخت                        سرا پا همچو نخل طور می‎سوخت
ز جا برخاست با رنگ پریده                             غریبانه، عبا بر سر کشیده
گهی بی‎تاب و گه در تاب می‎شد                        همه چون شمع روشن آب می‎شد
میان حجره ی در بسته می سوخت                  نمی زد دم ولی پیوسته می سوخت
ز هفده خواهر والا تبارش                               دریغا کس نبودی در کنارش
به خود پیچید و تنها دست و پا زد                     جوادش را، جوادش را صدا زد
دلش دریای خون، چشمش به در بود                 امیدش دیدن روی پسر بود
پدر می‎گشت قلبش پاره پاره                            پسر می‎کرد بر حالش نظاره
پدر چون شمع سوزان آب می شد                    پسر هم مثل او بی‎تاب می شد
پدر آهسته چشم خویش می‎بست                    پسر می‎دید و جان می داد از دست
پسر از پرده‎ی دل ناله سر داد                        پدر هم جان در آغوش پسر داد
"غلامرضا سازگار"